Bizi var eden sevdiklerimiz, birlikte bir şeyler paylaştıklarımız, hüküm gelince ne yapsan kar etmiyor. Hayat denilen hikâye son buluyor. Son sefer için buluşuyoruz yolcu ediyoruz onları ve hatıralarımızı, bazen buna bile kısmet olmuyor, niceleri uzaklarda, Çanakkale’de bir hilal uğruna yere düşüyor. Sevenler bir zaman sonra toprak oluyor. Unutuluyor mu yoksa sonsuz mu oluyor, buna anlamaya bazen güzümüz yetmiyor. Yunus yetişiyor imdade, ölürse ten ölür canlar ölesi değil. Bakıyorsun geride, nişanlar mevkiler, yarım kalmış hevesler ve bize ilişen eşyalar ve hatırlandıkça bir hüzün kalıyor.
Gidenin Ardından
Dallarda hazan, vakit akşam, üstümüzde rüzgâr
Artık sonsuzun hükmü var
Bir yerde saklı kalmış hazinen
elinde tuttuğun kısmetin
Bizi bir etti bir zaman gidişin
Hikâyen çıkmaz yarınlara
köşede kullanılmış sandıklar
kullanılmaz artakalmış eşyalar
yarım kalmış bu koşturmaca
söylenmiş unutulmuş sözler var
sebep aradık bahaneyle avunduk
Bir olduk hükmün karşısında o zaman